ΜΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ

Από τον τίτλο και μόνο, μας δημιουργούνται αμφιθυμικά συναισθήματα. Πόσο οξύμωρο είναι η κατάθλιψη να πηγαίνει μαζί με την λέξη λειτουργικότητα? Γίνεται? Και όμως γίνεται!

Η κατάθλιψη είναι η νόσος της εποχής μας. Δεν θα διαφωνήσω. Όλο και περισσότερα άτομα εισέρχονται στο γραφείο του θεραπευτή με κύριο αίτημα να σωθούν από τα συμπτώματα μελαγχολίας, από αυτό το μαύρο συννεφάκι της κατάθλιψης.


Θεωρώ πως κάποιος που είναι καταθλιπτικός δεν είναι απαραίτητα δυσλειτουργικός. Δεν είναι αντιπαραγωγικός. Και κυρίως δεν είναι ευάλωτος και αδύναμος όπως πιστεύουν οι περισσότεροι. Είναι ένα άτομο που μπορεί να ζήσει λειτουργικά, κάνοντας μέρος της ζωής του την κατάθλιψη και παίρνοντας ένα μεγάλο μάθημα από αυτή: την αξία της ζωής και την εκτίμηση των απλών, μικρών και καθημερινών πραγμάτων!

Έλαβα ένα μήνυμα από ένα κορίτσι που πάσχει από κατάθλιψη. Μου περιέγραψε πως βλέπει την δική της καθημερινότητα και πως επιβιώνει από αυτή. Θα ήθελα να μοιραστώ τις σκέψεις της μαζί σας.


‘’Έξι χρόνια τώρα καταθλιπτική, έχω καταφέρει να είμαι πλέον μία λειτουργική προσωπικότητα. Αυτό σημαίνει ότι παρά το χαμηλό συναίσθημα ευφορίας που έχω καθημερινά, καταφέρνω ακόμα να ξυπνάω κάθε πρωί και να κάνω τουλάχιστον ένα όμορφο πράγμα μέσα στην ημέρα μου.

Οι γνωστοί και οι φίλοι μου με ρωτούν πως καταφέρνω και το κάνω αυτό, ενώ παράλληλα ξυπνάω μέρα παρά μέρα και νιώθω πως θέλω να τελειώσει η ζωή μου εδώ, θέλω να κοιμηθώ και να μην ξυπνήσω ποτέ ξανά. Η απάντηση είναι η μαγική δύναμη της ρουτίνας!

Δεν είμαι σκλάβος της ρουτίνας. Απλώς έχω συνειδητοποιήσει πώς όταν ακολουθείς βήμα προς βήμα καθημερινές συνήθειες, χωρίς παράλληλα να αναλογίζεσαι πάνω σε αυτές, τότε καταφέρνεις και επιβιώνεις. Καταφέρνω και σηκώνομαι από το κρεβάτι, ντύνομαι, ταΐζω το σκυλάκι μου, παίρνω τα χαπάκια μου και πηγαίνω στο Πανεπιστήμιο. Αν κάτι συμβεί και αλλάξει αυτή η ακολουθία των βημάτων μου( για παράδειγμα ξυπνήσω λίγο πιο αργά) τότε νιώθω πως έχει χαθεί η μέρα μου. Δεν παίρνω τα φάρμακά μου και ξεχνάω να ταΐσω το σκυλάκι μου.

Με το να είμαι κολλημένη στην ρουτίνα της καθημερινότητάς μου, έχω συνειδητοποιήσει πως καταφέρνω να κάνω τα τρία σημαντικότερα πράγματα στη ζωή μου: να σηκώνομαι από το κρεβάτι, να κοιτάω από το παράθυρο το φως του ήλιου, να επιβιώνω.
Ως ανθρώπινο είδος πιστεύω πως ο καθένας μας έχει μία συγκεκριμένη ποσότητα φυσικής και συναισθηματικής ενέργειας που μπορεί να χρησιμοποιήσει κάθε μέρα. Έχω ακούσει πως αυτό περιγράφεται ως ένας συγκεκριμένος αριθμός ‘’κουταλιών’’ που έχουμε κάθε μέρα και μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε. Με το να έχεις μία ρουτίνα σημαίνει πως  δεν έχεις να χρησιμοποιήσεις ένα ‘’κουτάλι’’ με το να σκέφτεσαι κάθε μέρα τι θα φορέσεις, τι θα φας, τι πρόκειται να κάνεις. Αυτές οι αποφάσεις έχουν ήδη παρθεί. Έτσι, μπορείς να χρησιμοποιήσεις το κουτάλι σου μέσα στην ημέρα για κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, κάτι πιο δημιουργικό.

Όταν νιώθεις πραγματικά πεσμένος, είτε σωματικά είτε ψυχολογικά,  χρειάζεται να αποφασίσεις που και πως θα χρησιμοποιήσεις το ‘’κουτάλι’’ που αναλογεί στην ημέρα σου. Μην χρησιμοποιήσεις το κουτάλι σου για να δεις αν θα ντυθείς, αυτό θα το κάνεις γιατί είναι η καθημερινή σου ρουτίνα. Χρησιμοποίησέ το για να πας με ένα φίλο για καφέ, ή για να δεις μια ωραία ταινία με τον σύντροφό σου. Όπως και να έχει να θυμάσαι πως η καθημερινή ρουτίνα είναι απαραίτητη στη ζωή μας, γιατί μας βάζει να σκεφτόμαστε που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε τα λίγα εναπομείναντα κουτάλια σωματικής και ψυχικής δύναμης που έχουμε!’’


Τέλος, εγώ θα προσθέσω ότι δεν χρειάζεται να κάνεις πολλά και διαφορετικά πράγματα μέσα στην ημέρα σου για να μην νιώθεις καταθλιπτικός. Είναι απαραίτητο όμως να κάνεις έστω ένα μικρό πράγμα χωρίς να πρέπει καν να το σκεφτείς, όπως να πιεις τον αγαπημένο σου καφέ και να νιώσεις ευγνώμων γι’αυτό! Τα μικρά καθημερινά πράγματα είναι αυτά που μας κάνουν να ζούμε λειτουργικά. Ας τα εκτιμήσουμε λίγο παραπάνω!